De goede voornemens én nooit te hard roepen

Nou jullie rollen allemaal net je bed in zeker, of er misschien al weer uit. Want door alle voorbereidingen voor carnaval is het elke zaterdag feest. Ik moest natuurlijk toch op een of andere manier aanwezig zijn bij de receptie van Prins Hans II. Dus sorry voor mijn dikke kop op dat scherm.

Ik hoop dat dit weer een mooi anti-kater verhaal is voor iedereen die nog geïnteresseerd is in mijn geklets. Het is alweer lang geleden, dus ik dacht: jullie kunnen het vast wel weer aan.

Allereerst had ik beloofd terug te komen op mijn goede voornemens van 2019. Ja, wat waren die ook al weer. Nou ik zal ze nog even opsommen:
1. Vollebak Crossfit
2. Chocoladequotum
3. Mensen van mijn leeftijd vinden
4. Opstap gaan in de States

Ik vertelde in mijn vorige verhaal dat dit misschien wat ambitieus was allemaal. Maaaaar... eigenlijk is het gewoon allemaal zo'n beetje gelukt!

Sinds het nieuwe jaar ben ik dus aan het crossfitten, om de body een beetje op peil te houden. En eerlijk gezegd is dat crossfit zo gek nog niet. Erg leuk, gezellige mensen én ik leer ook eens fatsoenlijk dingen te tillen enzo. Wie weet, krijg ik nog ooit een platte buik he, je weet t niet...

Daarnaast moest ik echt wat doen aan mijn chocoladeverslaving. Al lang aanwezig, maar lastig vanaf te komen. Nou we waren vrij goed op weg. Maar... toen gingen Mario en Marjolein met vrienden en de kinderen naar Chicago en kwamen terug met heeele goeie chocolade. Ja, daar ging het weer mis. Laatst een dag helemaal geen chocolade gehad, dus we maken stappen haha.

Nou, toen een hele ambitieus voornemen: mensen van mijn leeftijd vinden. Ja, nog altijd heel moeilijk hier. Maar Mario heeft me laatst op weg gestuurd met een kerel, die was van mijn leeftijd. Haha, dat was wel heel gezellig moet ik zeggen. Je leert week bij week weer anderen kennen en dat geeft toch wel een goed gevoel!

Tot slot: op stap in de States. Nou ik kan je vertellen dat dit het afgelopen weekend en dit weekend gelukt is, maar daar kom ik zo nog wel even op!

We gaan nog even terug naar wat ik in m'n vorige verhaal schreef. Ik citeer:
"Voor deze tijd van het jaar ligt hier in Michigan trouwens echt heel weinig sneeuw. In november heb ik veel meer sneeuw gezien dan de laatste paar weken. Soms lijkt er weer een koudefront aan te komen, maar die gaat toch aan hier voorbij. .... Maar ja, ook al hoop ik dat dat nog lang zo blijft, je weet het nooit hier. "

Nouuuu... Ik kan jullie vertellen: januari verliep wat anders dan december zeg maar. Het zal jullie niet ontgaan zijn dat Australië omkwam van de hitte (en nog steeds) en dat hier in Noord-Amerika Antarcticaanse temperaturen waren ontstaan. RTL-nieuws had zelfs medelijden met ons. Want eerlijk is eerlijk als de vriezer nog warmer is dan buiten (dank Anniek voor deze quote), ga je niet voor je lol buiten werken. Scholen waren dicht, zelfs bedrijven waren dicht. Maar ja op een melkveebedrijf gaat alles door. En eerlijk gezegd, die dingen van dat je niet meer dan 5 minuten buiten moet gaan staan zonder kleren, want dat je dan medische hulp nodig hebt. Ja die voel je snel genoeg. Dus iedereen snapt ook wel, dat je 416468412 lagen kleren aandoet.

Ik moet zeggen: het was bijzonder om mee te maken. Ik vond het eerlijk gezegd nog niet eens zo heel erg. Het was vooral erg raar dat alles waar je bij stond bevroor. Ik had bijvoorbeeld een spuitje met medicijnen. Eén stap buiten: bevroren... En ook om de koeien met dit weer van water te voorzien, werden elk uur waterbakken gecontroleerd. Ja voor velen lange dagen en natuurlijk het was super koud. Maar het was wel helder en mooi en ook wel een goede ervaring. In NL niet meer zo snel klagen over kou.

Dus in mijn vorige verhaal had ik het goed met "je weet het hier nooit". Ik weet ook niet wanneer de winter hier echt over gaat zijn, maar dat zal nog wel een maand duren.

De (mega) koude dagen zijn we hier dan ook vrij goed doorgekomen (voor hoe ver we van de koude dagen af zijn). Maar als er, zoals sommigen van jullie weten, iets veel ergers gebeurd, maakt heel die kou ineens niet meer uit. Het leven bestaat helaas ook uit minder leuke dingen en daar was deze maand ook een voorbeeld van. Maar ik denk dat iedereen elkaar op de been heeft geholpen en door is gegaan om het bedrijf draaiende te houden. Ik denk dat we daar allemaal wel trots op mogen zijn. Dat vraagt toch wel weer meer van het werken als een team!

Gedurende de afgelopen anderhalve maand ben ik weer volop bezig geweest om alle kalveren zo gezond mogelijk groot te brengen en klaar te stomen voor het worden van een goede melkkoe. Ik denk dat we met z'n allen veel vooruitgang hebben geboekt. Natuurlijk mag je nooit te hard roepen, maar veel van de kalveren zien er goed uit!!! Ook een compliment voor ons allemaal denk ik zo.

Ik heb in januari ook nog geleerd hoe je bloedmonsters moet nemen bij een kalf. Ja, hier mag je best veel gewoon doen. Want een dierenarts heeft ook geen tijd om het de hele tijd voor jou te komen doen. Erg leuk om een nieuwe 'skill' te leren, die je toch weer mee kunt nemen in de toekomst. Met de bloedmonsters die ik tap (ik ben dus eigenlijk ook van de prikdienst hier), kijken we hoe het gehalte aan afweerstoffen in het bloed van het kalf is. De bloedjes worden van 2 tot 5 dagen oude kalveren genomen. Vervolgens kan ik deze zelf testen en houd ik de resultaten bij. In Nederland zou ik dit dus niet snel zelf mogen...

Ondertussen krijg ik ook gewoon nog veel mee van wat er in Nederland gaande is. Vooral omtrent de veehouderij én de duurzaamheidsdiscussie, die momenteel gaande is. Ik vind het oprecht heel heel erg jammer dat mensen die van het verzorgen van dieren niet hun beroep, maar hun leven hebben gemaakt, niet langer meer gerespecteerd worden in Nederland. Ik denk veel over de toekomst van de veehouderij (in Nederland) na, maar ga er hier niet teveel woorden aan vuil maken. Ik denk alleen dat het heel begrijpelijk is, dat jeugd kiest voor een baan van 8-5, van maandag tot vrijdag. Geen gezeik, weekenden vrij, tijd voor leuke dingen, tijd voor vrienden. Dat werk, dat ligt er maandag ook nog wel. Want waarom zou ik mij helemaal uitsloven, 24/7, en ook nog de hele tijd op m'n vingers getikt worden. Zeg nou eerlijk, wie vindt dat nog leuk? Ik vraag me, met pijn in m'n hart af, of er over 5 jaar nog veel plek over is in onze NL maatschappij, voor veehouders. En over 10 jaar? Nouja, laat ik er maar over ophouden.

Gelukkig lijkt veehouderij hier nog door veel mensen geaccepteerd en dan maakt het me ook gelukkig dat ik hier mag werken. Ik ben ook echt oprecht blij dat ik hier ben. Dat ik dit avontuur aangegaan ben!

Ik doe trouwens ook nog wel wat andere dingen dan nadenken over de toekomst van de veehouderij, werken en sporten. Ik doe ook nog wel eens leuke dingen!

Zo ben ik afgelopen weekend naar een Nederlandse jongen toe geweest die op een melkveebedrijf in Indiana werkt. Op vrijdagavond ben ik daar heen gereden (3 uur rijden) en op zondagavond ben ik weer terug gereden. Het was super gezellig. Gelukkig kwam ik ook daar in een zeer gastvrij gezin terecht! We hebben veel gebuurt, het bedrijf bekeken, wat managementtaken uitgevoerd op zaterdag. En natuurlijk:.... De bar opgezocht. Twee avonden zijn we weg geweest. Super gezellig en zelfs in de karaokebar heeft hij nog even laten horen hoe goed hij kan zingen...

Op de zondag zijn we bij een melkveebedrijf gaan kijken met 6200 koeien aan de melk. Dat is dus echt immens groot! Je zit aan de keukentafel te buurten alsof je bij de buren op de koffie bent in NL. Draai je je om, ineens een strak georganiseerd, super, gelikt melkveebedrijf achter je. Gaaf, indrukwekkend, mooi om te zien, leuk om de managementkant te bekijken en te horen.

Maar toch, op de terugweg naar 'huis' (want eenmaal in Sturgis aangekomen, voelde het echt als thuiskomen! :)), dacht ik toch wel dat dat niet echt de manier van boeren is die bij mij zou passen. Natuurlijk, je moet enorm veel verstand hebben van melkvee. Maar verder gaat het gewoon over bedrijfsvoering, over management, over personeelsmanagement, over alles draaiende houden. En dan kun je van koeien ook iets anders maken in het hele verhaal.
Hoe groot zou een melkveebedrijf moeten zijn om het nog 'leuk' te houden en natuurlijk ook betaalbaar te houden? Ik weet het niet...

Ik merk dat mijn verhaal weer uit heel veel levensvragen bestaat, sorry, dus we zullen het nog eens over wat leuks hebben.

Gister ben ik met een kerel die ik hier heb leren kennen (met dank aan Mario en Marjolein) naar een kroeg/bar/iets geweest, genaamd 'Cowboy up'. De naam zegt het al: echt western. Dus: een houten dansvloer in het midden, bar er omheen, country muziek en iedereen aan het linedancen. En natuurlijk, de cowboyboots aan. Gelukkig had ik die afgelopen weekend gekocht in Indiana. Maar ik durfde het nog niet aan om ze even in te gaan dansen daar midden in die kroeg. Het ziet er zo makkelijk uit, dat line dancen. Maar ik doe ze het toch niet na.

Het was echt een hele leuke avond. Snel eens op zaterdag gaan, dan moet het daar echt stampvol zijn! Ook maar eens een poging tot linedancen wagen dan...

Ik heb dus al mijn goede voornemens al in gang gezet. Nu nog lekker zo door blijven gaan én nog wat meer mensen van mijn leeftijd ontmoeten. Kan ik weer vaker op staps. Meer line dancing leren haha.

Voor ik zelf ook maar eens lekker ga slapen, nog één ding wat ik wil vertellen:
Ik ben al bijna 4 maanden hier. Dat betekent dat ik gewoon al bijna ergens op de helft van dit avontuur zit. Ik heb wel echt iets heel leuks om naar uit te kijken: ons pap en mam komen langs eind april (samen met mn oom en tante) én twee vriendinnen komen langs eind mei en begin juni.

Dat wordt echt zooooo gaaf en ik tel nu al af. Alleen dat is wel heel dubbel. Het lijkt ver weg. Maar als ik terug denk aan die tijd dat ik hier al zit; het vliegt ook weer voorbij. Het maakt me ook wel een beetje bang, want dat betekent ook, wanneer ik rond ga reizen, dat mijn avontuur er hier gewoon al bijna op zit.

Maar ik kan nog een aantal maanden genoeg dingen doen/zien/beleven, voordat ik hier weg ben. En ik ga er zeker van genieten. Ik hoop ook nog veel nieuwe dingen te leren!

In maart ga ik nog even in Portugal kijken, hoe ze daar die veestapel nog een beetje onder controle hebben. Ik ben heel benieuwd! Leuke plannen in het vooruitzicht.


Ik zie/spreek jullie misschien/vast weer sneller dan ooit! En ohja, geniet lekker van dat lenteweer daar. #JALOERS!

Liefs, Karin