Eerste maandje

Hey there, jullie allemaal!

Ik denk, het is alweer een tijdje geleden dat ik een verhaal heb getypt over Amerika. Dus bij deze.
Het is gewoon alweer ruim een maand geleden dat ik deze kant op vertrok, tijd vliegt, maar echt!

Ik heb in de tussentijd al veel kunnen werken tussen de kalfjes, maar ook veel gezien. Ik was eens aan het bedenken, ik heb gewoon al staten gezien van Amerika: Illinois (daar ligt Chicago, waar ik op vloog), Michigan natuurlijk (daar ligt Sturgis en Coldwater, waar beide boerderijen liggen), Indiana (want Sturgis ligt precies op de grens en als we bijvoorbeeld kalfjes weg gaan brengen, zitten we al meteen in Indiana) en Ohio, daar ben ik vorige week zondag geweest, toen we naar Cabela’s gingen, maar daar kom ik nog wel op.

Ik moet serieus even bedenken waar ik moet beginnen… Dus ik begin maar even met hoe mijn werkdagje er nu uitziet enzo:
Om 5.30 am (dus ’s morgens) begint mijn dagje in Sturgis. Daar voer ik de kalveren in de nursery, die zijn dan 1 tot 3 dagen oud. Hier voeren we namelijk alleen de kalveren die biest nodig hebben. Daarnaast hebben we ongeveer 20-25 Wagyu of Angus kalveren aangehouden. Dat zijn die vleesrassen waar ik vorig keer over vertelde. Die kalfjes zijn nu een paar weken oud allemaal. Ze zijn gehuisvest in groepsiglo’s met een grote uitloop er voor. De kalfjes krijgen melk met de milkbar. We hebben twee milkbars en nu kennen ze het onderhand. Maar van te voren… Manman, dan gingen ze er onderdoor rennen, elkaar aan de kant beuken of mij opeten, omdat ze gewoon te dom waren om het te snappen.
Deze kalfjes willen we tot een aantal kg opfokken om ze dan te kunnen verkopen. Vooral voor deze vleesrassen is een grote vraag vanuit opfokkers. Opfokkers zijn hier trouwens geen kalverhouders net als in Nederland. Neenee, de prijs ligt dan ook ver uit elkaar. De opfokkers zijn mensen die zelf, naast hun baan kalveren houden. Sommigen maken daar ook weer goede winst uit. Voor anderen is het gewoon voor henzelf, vlees voor in de vriezer. Ook zijn er organisaties die bij het gebruik van een bepaalde stier de kalfjes weer terugkopen. De holsteins brengen op het moment maar weinig op hier.

Ohja, m’n werkdag. Nou als er in Sturgis een aantal vaarskalfjes bij elkaar zijn, die hun biest gehad hebben, brengen we ze naar de Amish-man in Shipshewana. Daar stoppen we ze in iglo’s en worden ze weer opgehaald na het spenen om naar de volgende opfokker te gaan.

Wanneer ik klaar ben in Sturgis ga ik even ontbijten en boterhammen smeren, dan rijd ik naar Coldwater. Je hebt twee makkelijke wegen naar Coldwater, nouja makkelijk. Alles lijkt hier op elkaar, dus de eerste week ben ik lekker verdwaald al. Je kan door Sturgis heen rijden, of achterdoor (vooral handig met de veewagen omdat je dan geen stoplichten hebt). Je bent ongeveer 30 minuten onderweg. Als je tank het haalt natuurlijk, dat is op zich wel handig. Ik ben namelijk met de Jeep onderweg geweest, maar een halve tank die was onderweg zo op. Dus het was even spannend of ik het tankstation haalde. Nu rijd ik vooral met een blauwe farmtruck op en neer. Maar die bedenkt soms dat hij niet wil schakelen (is een automaat, maar schakelt niet door) dus dan tuf ik met 4000 toeren de bult op…

Maar goed, als ik dan eenmaal in Coldwater ben, help ik Crystal, zij voert al jaren de kalfjes in Coldwater. We hebben op het moment veel kalfjes, ik gok dat we er zo ongeveer 110 aan de melk hebben op het moment. Dat betekent dat we 50 kalfjes aan de drinkautomaat kunnen plaatsen, 12 kalfjes in eenlingboxjes kunnen hebben en verder hebben we de nursery waar plek is voor zo’n 20 kalveren en we hebben 31 kalfjes in de iglo’s op het moment. De kalveren krijgen melk uit de paseurizer, pasteuriseermachine. Daar maken we nu 3x melk in. Eén voor de ochtend-feeding, Eén voor in de tank bij de drinkautomaat en één voor de middag-feeding. Op dit moment doen de kalfjes in de iglo’s het echt super goed. De kalveren op de drinkautomaat, eenlingboxjes en sommigen in de nursery wat minder… Maar we zijn oplossingen aan het zoeken en het probleem naar boven aan het krijgen.
De kalfjes in de iglo’s worden trouwens met flessen gevoerd, krijgen water en graan bij. De kalfjes in de eenlingboxjes en sommigen uit de nursery drinken uit speenemmers. Zo zijn we een hele dag wel zoet met het voeren, maar ook met de afwas van de materialen. We hebben in de tussentijd genoeg tijd om nog eens wat andere dingen te doen: kalfjes verzetten en inleren op de drinkautomaat, hokjes opstrooien, kalveren onthoornen etc. Dat onthoornen mag hier met pasta. Dan moet je het kalfje in een soort behandelbox vastzetten, dan scheer je de plek van de hoorntjes kaal en smeer je daar een pasta op. Die pasta brandt het dan weg. Je moet dus ook niks op je hand krijgen, want dan gaat dat lekker branden. We onthoornen de kalfjes als ze individueel gehuisvest zijn, want het irriteert ze, het doet niet echt pijn ofzo, en dan willen ze krabben. Als andere kalveren er bijvoorbeeld aan gaan likken of in hun oog krijgen, ja dan kun je wel bedenken wat er gebeurt…

Verder sorteer ik ook wel eens vaarzen mee uit, of koeien mee uit die van groep naar groep moeten, bijvoorbeeld verse koeien/droge koeien/close-up koeien/vaarzen die naar Sturgis moeten. Verder heb ik alle oornummers van de kalveren kloppend gemaakt in de computer. Ik ben alle stallen nagelopen en per hok (pen) heb ik de oornummers nagelopen. Die heb ik vervolgens in de computer gecontroleerd. De nummers die over waren zijn er niet meer, andere nummers staan nog in Sturgis in de computer. Dit willen we goed hebben voor het nieuwe jaar van alle dieren op de bedrijven.

’s Avonds help ik wel eens mee koken, ligt er een beetje aan hoe laat ik terug ben etc. En dan kijken we nog wat tv en meestal ga ik op tijd weer slapen. Want het weer van afgelopen weken vergt wel wat energie.

Hier is het namelijk in totaal denk ik wel twee weken spierwit geweest. Best al wat sneeuw gevallen, voor Nederlandse begrippen dan. Want hier lachen ze me dan uit en zeggen ze dat het nog niks is. Ja, we zullen wel zien wat die winter brengt hier. Ik vond die sneeuw nog niet eens zo erg. Het is wel koud geweest al, maar met het zonnetje erbij is het echt lekker hoor!

Ik zal ook nog eens wat vertellen over wat me hier nog opgevallen is de afgelopen weken:
1. Het schoolsysteem is toch een beetje raar hier hoor. Iedereen wordt op het zelfde niveau opgeleid. Ze starten dus in Kindergarten, soort peuterspeelzaal geloof ik. Dan gaan ze naar de primary school, basisschool eigenlijk. Ja en dan ben ik het even kwijt. Want dan heb je dus elementery school, middle school. Dat alles duurt tot ze 14 zijn ongeveer. Dan gaan kinderen naar highschool. Dat is dus de middelbare zoals wij die kennen. Dus ze starten veel later. En eigenlijk iedereen gaat naar highschool, waar ook niet echt verschil in niveau zit. Vervolgens ligt het dus aan je cijfers óf hoe goed je in sport bent hoeveel geld je aan scholarships krijgt waar je vervolgens je studie op college mee kan betalen. College is heeeeeel duur. Dus alleen kun je dat echt bijna niet betalen voor je kind. Vervolgens kun je bijvoorbeeld vet-tech worden in 2 jaar en voor dokter zit je 10 jaar op college. Maar als je dus allemaal A of A haalt, krijg je veel geld omdat je slim bent en kun je dus makkelijker gaan studeren. Ohja en veel mensen doen niet eens iets met hun college. Die beginnen na hun kunststudie gewoon als hovenier. Gewoon omdat het kan.
2. Sport gaat hier allemaal via school. Kinderen kunnen elke dag na school of soms zelfs voor school training hebben voor sport. Er zijn vaak zomer- en wintersporten. Soccer (voetbal) is voor kinderen in elementery erg big, daarna wordt dat wat meer omgebogen richting het grootse American Football, heel big hier. Verder is basketbal populair, honkbal (baseball) en voor meiden vooral volleyball. Kinderen kunnen doorgaan tot in highschool. Zelfs in college, maar bij sommigen moet je dan echt goed zijn.
3. Maar na je studie, sport je dus niet, ofja de meeste Amerikanen niet. Man, dat is wel te zien. Mensen waren soms echt goed in sport, maar na school gestopt, dat betekent nu dus gewoon veel kilo’s erbij. Mensen geven er sowieso niks om hoe ze eruit zien hier… Verder valt het ook wel op dat de kleinste maten in de uitverkoop zijn en niet andersom net als in Nederland.
4. Het is ook niet gek hoor dat mensen hier dik zijn. Want, even ter vergelijking van ongezond vs gezond. Gezond eten is voor mensen met een kleine portemonnee bijna niet te betalen. Je kunt beter bij de Mac voor 6 dollar gegeten hebben, dan even koken. Verder zijn mensen hier sowieso van het uiteten, ergens lunchen. Gemak, dat is het vooral.
5. Alles heeft hier een drive-in. Maar dus ook echt alles. Dus stel je wilt opstap (wat hier dus onmogelijk lijkt, maar stel), dan rijd je langs de bank (meestal particulier hier) en dan stop je in de drive-in pinautomaat. Even wat flappen tappen en ready to go. Of even snel je medicijnen ophalen. Nee, dan wacht je geen half uur in de rij, je gaat door de drive-in (drive-trough hier trouwens).
6. Mensen hebben hier trouwens een aantal belangrijke gespreksonderwerpen: auto’s, sport en eten. Verder komt het meestal niet…. En ohja, alles wat je niet kunt betalen kun je financieren, dus lekker met die creditcard wapperen!
7. Je ziet bij mensen soms (of ja best wel vaker dan soms) een lelijk of bijna onbewoonbaar huis, met een super dikke auto en een camper/caravan. En nee, daar zijn die campers in Nederland niks bij.
8. Huizen worden in gedeeltes op vrachtwagens verplaatst en gewoon als puzzel in elkaar gezet.
9. We dachten dat je bij de Boksenberg al uit moest kijken voor een hert op je motorkap. Nee hier in Michigan, daar moet je uitkijken. Het jachtseizoen met geweren is begonnen dus ook alles gaat lopen nu. Je ziet hele kuddes en echt veeeel dooie langs de weg liggen. Veel mensen die er hun auto hier mee naar de gallemiezen rijden. Echt gevaarlijk!
10. Jongeren, lees: 23 tot 28, die lijken hier met uitsterven bedreigd. Althans, je moet goed kijken. Het sociale in je dorp opstaps gaan, is er hier niet bij. Ik ga denk ik een keer naar College om daar te gaan stappen, anders kom ik niemand van m’n leeftijd tegen. De jeugd zit of op college óf is getrouwd heeft een gezin gaat naar de kerk en scheidt vervolgens nog een paar keer. Klinkt tof…

Genoeg facts over dit enorme land. Ik ben nog wel wat dingen van plan: ik ga nog eens mee naar de proefboerderij van Purina hier. Nee, geen hondenvoer, hier is het ook kalveren/koeien alles. Verder ga ik proberen of het me lukt om mee op studiereis te gaan in maart, lekker warm naar Portugal. En aan het einde van dit avontuur rondtrekken natuurlijk. Texas wil ik zien, de rocky mountains, Niagara Falls, etc. etc. etc. Maar zo ver is het nog lang niet. Eerst hier maar eens nog van alles beleven.

Tot slot: Ik zit hier echt bij top mensen! Daar heb ik het echt mee getroffen. Ze willen me alles uitleggen, alles laten zien. Ze nemen me overal mee naar toe en ze kijken Boer zoekt Vrouw. Dat is echt een groot pluspunt, haha.

We hebben al van alles gezien of gedaan de afgelopen weken. Zo ben ik een aantal keer met hen wezen uiteten. Ook een keer met vrienden van Mario en Marjolein die een akkerbouwbedrijf hebben hier in Amerika en Brazilië. Verder zijn we al eens naar wat grotere steden geweest: Mishiwaka en Kalamazoo. Als ik het goed schrijf. Daar hebben we ook de wat grotere shoppingmalls gezien.

Verder zijn we op bezoek geweest bij vrienden van Mario en Marjolein die ook koeien hebben, maar ze op de Nieuw-Zeelandse manier houden hier. Bij die, van oorsprong Nederlandse mensen, hebben we ook Thanksgiving gevierd. Dat was echt een belevenis. Dat was afgelopen donderdag. Het voelde net als Kerstmis. Allemaal Amerikaanse mensen (veel met Nederlandse roots) waarbij iedereen iets maakte voor het buffet. Met als hoogtepunt natuurlijk de turkey (kalkoen). Super lekker gegeten, nieuwe mensen ontmoet en zo. Daarnaast was de oma helemaal in de ban van mijn achternaam, want Karin Peters, zoals ik volgens haar heette, dat was misschien wel familie of daar was ze misschien wel kraamverzorgster geweest. Gelukkig kwam ze er de laatste 5 minuten achter dat ik toch ons pap z’n achternaam droeg. Zijn die onzekerheden ook weer de wereld uit geholpen haha!

Ohja, wat ook écht een ervaring was: Cabela’s. Cabela’s is een ‘winkel’ voor jagen, vissen, kamperen. Kortom, buitenleven. Vorige zondag zijn we daar geweest. Wauw, zo gaaf. Er stond een berg met opgezette dieren in het midden, overal waren spullen voor outdoor. Maar je kon er ook vissen kopen, dingen om herten te lokken, stoeltjes om in de boom te binden als je ging jagen. Maar, wat niet normaal is: geweren, pistolen, revolvers hoe je het maar moet noemen. Het was te koop. Zelfs de speelgoedvarianten voor kinderen. Of de BB-guns op luchtdruk. De kogels lagen zo voor het grijpen dus ja, gezel. Als Amerikaan mag je een pistool kopen en hebben en ter verdediging gebruiken. Wil je echt een automatisch geweer, wordt je wel even doorgelicht door de FBI. Zelfs drank kopen is hier niet zo makkelijk als dit. Het was wel echt heel gaaf om dat een keer gezien te hebben.

Ik denk dat jullie weer even genoeg stof hebben om te lezen, over te filosoferen enzo. Mijn handen doen in ieder geval pijn van het typen, dus ik vind het even goed.

Ik zal nog wat mooie foto’s plaatsen op Facebook bij dit verhaal.

Tot het volgende verhaal en tot snel allemaal! xxx