Van 2018 naar 2019

Vandaag, 6 januari (bij jullie alweer 7 januari) is het Driekoningen natuurlijk! De dag dat iedereen de kerstboom weer mag opruimen. Feestdagen weer voorbij, nieuwe jaar weer in. Goede voornemens weer gemaakt. En waarschijnlijk ook alweer gebroken… Ik heb een goed voornemen om lekker veel te gaan sporten hier en niet teveel toe te geven aan m’n chocoladeverslaving. Leuke praat allemaal, maar nu moet ik het Crossfitten enzo wel vol gaan houden!

Maar goed, ik heb jullie de hele maand december niet lastig gevallen. Er is dan ook heel veel gebeurd waarover ik kan vertellen. En zo na de kerstvakantie, hebben jullie misschien wel weer tijd om een lap tekst van mij te lezen.

De laatste keer dat ik een verslag geplaatst heb, was het eind november. Een paar dagen erna was ik vaarzen aan het uitselecteren met Mario. Deze vaarzen werden ingezet met embryo’s, later die morgen. Eén van de vaarzen was totaal niet van plan mee te werken en op de veewagen te gaan. Mario trok een sprintje en schoof weg, draaide zijn been en lag zo op de grond. Die kon meteen door naar de dokterspost om te horen dat zijn enkelbanden opgerekt waren. Veel pijn en veel rusten op de bank als gevolg. Maar gelukkig huppelt hij weer bijna rond nu!

Op 1 december was het een grote dag hier. Wiet werd LEGAAL. Jawel, legaal om te telen en te gebruiken in de staat Michigan. Dat betekende geloof ik (ik moet erom liegen) dat je 12 planten per persoon mag hebben. (Dan is die 5 planten per gezin in NL maar niks…) en dat je 12 oz op zak mag hebben. 1 oz is 28,… gram. Dus reken maar uit. Nou iedereen praatte dus alleen maar over wiet en ze vroegen allemaal maar aan mij hoe dat nou is, wiet roken. Want ja, Nederlanders… Lekker cliché.

Verder hebben we in de maand december Boer Zoekt Vrouw af mogen kijken. Op het begin dacht ik wel van ja wat wordt dit voor seizoen. Maar ook hier was het elke week weer leuk om te kijken. En uiteindelijk, al had ik het bij sommigen niet verwacht, kwamen er echt wel leuke stellen uit. Benieuwd naar volgend seizoen weer. Ik kan al niet meer wachten! Laat er maar een keer een bekende meedoen.

Op 3 december was Sinterklaas al vervroegd langs geweest. Helemaal vanuit Nederland kwam een pakketje met pepernoten, kikkers en muizen (zoooo goed!!), en leuke kerstsokken voor iedereen. Echt heel leuk ook met een origineel rijm erbij. Zo was het ook hier gewoon pakjesavond.

Verder ben ik in december al weer wat meer Amerikaans geworden: dan heb ik het hier niet alleen over mijn gewicht, nee, ik heb het over het openen van een bankaccount, een bankrekening dus. Maar dat een Nederlandse naam is, blijkt wel weer, want m’n achternaam is voortaan Petronella. Juist… Wat wel echt grappig is hier, is dat je bij banken het geld écht nog hoort rollen. In Sturgis zijn bijvoorbeeld al 5 banken denk ik, allemaal private, kleine banken. Iedereen werkt nog met cheques die je bij de bank op je rekening moet laten zetten of die je kunt cashen. Echt heel apart. Internetbankieren is hier nog niet echt populair zegmaar…

Ook heb ik deze maand weer wat nieuwe dingen geleerd. Zo heb ik met Cors, de Nederlandse bedrijfsleider, haarmonsters getrokken bij embryokalveren. Je moet dan 100 haren, met haarwortels uit de staart van het kalf trekken. Die haren, worden in zakjes vervoerd naar een lab. Daar wordt het DNA vervolgens uitgewerkt tot een soort score. Hoe hoger die score, hoe beter het kalf is. En hoe meer het kalf ook waard zal zijn.

Ik heb ook nieuwe dingen geleerd op een dairy conference (conferentie voor melkveehouders) in het noorden van Michigan. Samen met Mario ben ik twee dagen naar Mount Pleasant geweest om daar bijgeschoold te worden over de laatste ontwikkelingen en studies op het gebied van melkvee. Purina is hier de grootste voeradviseur/leverancier. Zij zijn niet zoals in Nederland alleen van de katten en de honden, nee het totaalplaatje hier. Alle dieren voorzien zij van voer. Op die dairy conference hebben veel mensen gesproken met een Dr. voor hun naam. Want ben je hier geen doctor, dan heb je niet zoveel te vertellen zeg maar. Er waren wat slaapverwekkende sprekers bij, maar vooral de sprekers over arbeidsefficiëntie en ruwvoeropname bij kalveren waren heel goed en heel interessant. Wat me vooral opviel, was dat Amerikaanse boeren al heeeel veel verder zijn in hun ideeën over kalveropfok en wat leidt tot een goede melkkoe. Vooral op het gebied van colostrum (biest) en ruwvoer vs krachtvoer in een kalf, lopen wij in Nederland blijkbaar nogal achter.

De avond tussen de twee dagen in, zijn we met een aantal boeren naar het casino geweest. Amerikanen houden heel erg van gokken, want op een doodnormale woensdagavond was het casino, die in een boerengat ligt, echt wel goed gevuld. Ik heb m’n ogen uitgekeken aan de roulettetafel, waar twee gepensioneerde vrouwen blijkbaar net zo makkelijk geld inzetten alsof het bingo was. Ze wonnen dan ook echt veel. Doorgewinterde speelsters… Verder hebben we de avond afgesloten in de bar van het hotel. Het was heel gezellig.

Toen we terug kwamen uit Mt Pleasant had de vrouw die normaal 40 uur de kalveren verzorgd, ander werk gevonden en vanaf midden december heb ik dus alle taken rondom de kalveren. Het is echt goed, want ik leer er echt veel van. Allereerst leer je dat je je eigen systeem moet vinden. Een systeem wat loopt, wat werkt en waarin je efficiënt bent. Daarnaast leer je beslissingen maken. Vooral over behandelingen van kalveren en logische indelingen van je week maken. Gelukkig heb ik deze kerstvakantie veel hulp gehad van Luc, de oudste zoon van Mario en Marjolein en van een andere jongen die doordeweeks kwam helpen. Heel fijn, want nu staan alle embryokalveren op één plek en in hutjes. En doordat ik vandaag ook nog even gewerkt heb, zijn alle haarmonsters genomen en alle kalfjes tot nu toe weer onthoornd. Ik heb nog een lange weg te gaan met de kalfjes, waarin ik nog veel kan leren denk ik. Ik heb gelukkig de juist mensen die ik om advies kan vragen. Maar ook zeker leuk voor mij om de verantwoordelijkheid voor een groot deel te krijgen.

Ook heb ik de afgelopen maand veel nieuwe mensen mogen ontmoeten. Zo zijn we naar Nederlandse vrienden van Mario en Marjolein gegaan, die een groot melkveebedrijf hebben een uur ten noorden van hier. We hadden daar een soort feest/borrel voor kerst/nieuwjaar, waarbij ik weer een aantal andere Nederlandse en Amerikaanse mensen heb leren kennen. Ook zijn er nog vrienden van hun op bezoek geweest. Het is leuk om ook van andere Nederlanders eens te horen hoe ze Amerika beleven en wat hen hier heeft gebracht.

December stond hier ook in het teken van de Wagyu-hamburger. Een half Wagyu (Japans rund), half HolsteinFriesian-kalf was geslacht en wij hebben het vlees kunnen proeven. Wauw, wat is dat lekker zeg! Het smelt bijna letterlijk op je tong en dat is niet overdreven! Het scheelt ook dat Mario zo goed vlees kan klaarmaken. Biefstuk en rundvlees uit Nederland kan hier totaal niet tegenop.

Maar waar december vooral van in het teken staat, is natuurlijk de feestdagen. Kerst wordt hier groots gevierd! Cadeaus worden door Santa (de Kerstman) onder de boom gelegd en op Kerstdag ’s morgens (Tweede Kerstdag bestaat hier niet), worden alle cadeaus open gemaakt. Verder is er in alle huizen een elf on the shelf aanwezig. Hij/zij is elke morgen op een andere plek in huis te vinden en houdt alles in de gaten wat iedereen doet. ’s Avonds vliegt de elf terug naar de Noordpool om Santa verslag te doen. Wij hadden Sparky in huis, onze elf. Hij heeft vaak ergens in gehangen of op geklommen. Maar deze elf mag je NOOIT aanraken, want dan vergaat de magie……

Met Kerst zijn we naar de kerk geweest en op kerstavond zijn Cors en zijn vriendin hier geweest om met z’n allen cadeaus uit te pakken. Iedereen was heel erg verwend. Ik hoef deze winter geen kou te lijden en kan vooruit. En een heel voedselpakket vanuit Nederland stilt de honger. Op de (eerste) Kerstdag zijn we naar twee families geweest. Naar VanderHoff en naar de Frost’s. Bij beide families erg gezellig geweest en heerlijk gegeten. Leuk om zo de Amerikaanse kerst van dichtbij mee te maken.

Tussen Kerst en oud op nieuw, op 30 december, zijn we naar Chicago geweest. Wat een onwijs mooie stad was dat! Roy, de jongste zoon van Mario en Marjolein was jarig en we hebben het goed gevierd. We zijn naar een heel gaaf museum geweest wat immens groot was. Alles wat maar iets met science of technology te maken had, was aanwezig. Zo ook een hele ‘farm-hoek’. Niet normaal, dat zou je in NL niet tegen komen, een hakselaar en een melkcarroussel afgebeeld. Alles super groot, super modern. Dat geeft wel aan dat ‘farming’ hier nog veel meer leeft.
Verder hebben we geshopt in Chicago en heel lekker gegeten. Het was wel gek, want het is daar één uur vroeger, wat betekent dat het meteen laat is als je weer terug naar huis rijdt.

Met nieuwjaar was er hier in huis een feestje voor de vrienden van Mario en Marjolein. Maar echt, oud op nieuw is het saaiste feest hier in Michigan denk ik… Ik heb geen een vuurpijl/rotje/knaller gezien of gehoord. Zelfs nog geen sterretje. Geen oliebol. Niks. Mensen gingen voor 00.00 uur naar huis en op tv viel er in New York een bal naar beneden en dat was het. Gelukkig waren er nog wel wat gezellige mensen hier in huis, dus was de avond wel leuk! Maar nieuwjaar in Nederland is wel beter hoor.

Voor deze tijd van het jaar ligt hier in Michigan trouwens echt heel weinig sneeuw. In november heb ik veel meer sneeuw gezien dan de laatste paar weken. Soms lijkt er weer een koudefront aan te komen, maar die gaat toch aan hier voorbij. Ik ben eigenlijk wel blij als ik hoor van mensen dat er nu normaal iets van serieus één meter aan sneeuw ligt. Het weer nu af en toe is veel beter te vertoeven: koud, maar een zonnetje erbij, strak blauwe lucht. Dat is echt zoo heerlijk! Maar ja, ook al hoop ik dat dat nog lang zo blijft, je weet het nooit hier.

Ondertussen zit ik ook al vort na te denken over warmere periodes van dit jaar. In mei en juni is het plan om rond te gaan reizen. Er hebben zich al hele leuke Nederlandse vrijwilligers aangemeld die met mij een stukje van dit enorme land willen gaan bekijken. Zo nu en dan houden we dan contact om alvast een stukje van de reis uit te gaan stippelen. De plannen zijn nog niet super concreet, maar ik heb er echt heeeeel veel zin in, nu al.

Gelukkig bestaat het videobellen. Zo heb ik een zondagmorgen met vriendinnen bij kunnen kletsen en heb ik op zondagmorgens wel contact gehad met ons thuis. Wat ik momenteel mis aan Nederland is dat je je fiets kunt pakken en zo ergens bent. Verder mis ik het stappen heel erg. M’n vrienden en vriendinnen die wil ik ook wel weer eens zien. Maar ik moet zeggen: dit hier had ik tot nu toe écht niet willen missen!

Ik ga mijn goede voornemens proberen uit te voeren deze maand en ik ga hopelijk weer wat nieuwe dingen leren, zien en meemaken en nieuwe mensen ontmoeten. Ik zet mijn goede voornemens nog even op een rijtje:
1. Vollebak Crossfit
2. Chocoladequotum
3. Mensen van mijn leeftijd vinden
4. Opstap gaan in de States

Nou volgens mij klinkt dat nog best ambitieus op verschillende fronten, maar we gaan ons best doen. In mijn volgende verhaal zal ik ze even updaten.

Voor nu wens ik iedereen een goed begin van een mooi nieuw jaar, met de beste wensen.
Ik ga lekker slapen en zal nog even wat foto’s uploaden bij mijn verhaal.

Houdoe :)